CAMBADOS, VILLA PRECIOSA

Sé de un pueblo tranquilo y sereno
al noroeste de España.
Sé de un pueblo que tiene una ría
donde el Sol se baña.
Ese pueblo de auroras plateadas
y ocasos rosados.
Ese pueblo de luz y colores,
y aroma de flores
se llama Cambados.

Cambados, villa preciosa
a las orillas del mar;
la brisa, dulce y melosa,
no cesa de acariciar,
tu nobleza milenaria
ni tu moderno alentar,
la grandeza de tu historia
ni tu raudo caminar.
Tus hijos son pescadores
muy avezados al mar,
mas cuando vienen a tierra
miran bien la torre de San Saturnino,
porque esa torre quebrada
alzada en las aguas, les guía el camino.

Cuando Febo se esconde allá lejos
en el horizonte;
y Selene asoma radiante
sobre el alto monte;
las estrellas difusas alumbran
a tus verdes prados;
a los prados y viñas y vegas,
pazos y bodegas
que tienes Cambados.

Cambados ,Villa preciosa
a las orillas del mar;
la brisa, dulce y melosa,
no cesa de acariciar,
tu nobleza milenaria
ni tu moderno alentar,
la grandeza de tu historia
ni tu raudo caminar.
Tus hijos son pescadores
muy avezados al mar;
mas cuando vienen a tierra
miran bien la torre de San Saturnino,
porque esa torre quebrada
alzada en las aguas, les guía el camino.

......--------......

A NOIVA

Louro coma o trigo louro
e o pelo do meu bén,
negriños coma acibeche
os olliños quela ten,
roxos coma o sangue roxo
son os seus beizos de mel,
e mouro coma o outono
e a cor da súa pel.
¡Que felice me sinto
porque ela e miña!
Cando me da un biquiño
perdo o sentido,
de tanto que lle quero
a esta rapaciña.
Son os piñóns dos seus dentes
brancos coma á neve branca,
A cintura e tan estreita
que cunha man se llabarca;
son as lomas dos seus peitos
redondas e feiticeiras,
e loucuras sensuales
as pernas e as cadeiras.
¡Que felice me sinto
porque ela e miña!
Cando me da un biquiño
perdo o sentido,
de tanto que lle quero
a esta rapaciña.
Están moi celosas dela
as flores do meu xardín,
porque dende quela e miña
non hai outra flor para min;
e ata á Lua dourada
agáchase avergoñada,
cando a miran de fronte
os ollos da miña amada.
¡Que felice me sinto
porque ela e miña!
Cando me da un biquiño
perdo o sentido,
de tanto que lle quero
a esta rapaciña.
Para a corrente do río
cando ela se bai bañar,
a fonte, cando ela bebe,
ponse de pronto a cantar;
e ela, sempre serea,
nunca deixa de sonrir,
porque anque sabe que é bela
non lle gusta presumir.
¡Que felice me sinto
porque ela e miña!
Cando me da un biquiño
perdo o sentido,
de tanto que lle quero
a esta rapaciña.

......------......

AMOR GALEGO ( Cantar )

El:

Eu son galego son son son son,
vos non pensedes que eu non o son;
alá en Galicia teño o meu querer,
nunha aldeiña de moi bo ver.

Vente a min rapaza,
vente a min muller,
es a miña vida,
es o meu querer;
eu son o teu mozo,
son o teu amor,
son o que che quero
co meu corazón.

Ela:

Eu non me marcho de Galicia non,
non quero deixar esta bela rexión,
e se ti me queres has de retornar
a esta túa terra da beira do mar.

Vente a min meu home,
vente a min rapaz,
vente para sempre,
non te marches mais;
eu quéroche tanto,
vou morrer de amor,
xa me sanga o peito,
doime o corazón.



Os dous a duo:

Xuntémonos logo
nesta terra nosa,
anque de miseria
non poidamos mais;
traballemos xuntos
a nosa terriña,
que antes de ser nosa
foi dos nosos pais.

......------......

BOGANDO

Vou pola ría de Arousa
nunha barquiña remeira,
bogando moi paseniño
baixo o Sol de primavera.
Saio de Vilagarcía,
paso por Vilaxoán,
poño proa rumbo á illa,
parroquia de San Xián.
Alá queda Vilanova
recostada sobre o mar,
e os piñeiros da ribeira
andan na auga a nadar.

O mar e prata fundida,
as praíñas ouro puro,
disimuladas debaixo
do arboredo verde escuro.

Perdidos alá no ceo
uns farrapos de algodón:
son as gaivotas voando
sobre a praia do Terrón.

Mociña arousá agarda por min,
fai tanto tempiño que eu non te vin,
que eu non te vin e quérote ver,
para que sexas pronto a miña muller.

Baixo ó Sol agarimoso
sigo bogando amodiño,
e a brisiña mareira
arrecende ao albariño;
ao albariño arrecende
de reflexiños dourados,
porque sen apercibirme
estou chegando a Cambados.
Cambados guapas mulleres,
Fefiñáns saborosos viños,
e por se iso fora pouco,
ten Santomé bos mariscos;
tres pobos tan axuntados
pola cultura e a historia,
que soio un se voltaron
e son os tres unha gloria.

Vexo a illa da Toxa
co frondoso piñeiral;
vexo as casiñas do Grove
reflectíndose no mar.
Mais alá queda a lanzada,
quenchema dera avistar,
mais os meus brazos doridos
cansáronse de bogar.

......------......

GALICIA HERMOSA

Galicia, eres la tierra
bañada por el mar,
mas verde y mas hermosa
que se pueda encontrar.
Tus rías, son sirenas
que se escapan del mar,
brindándose a los hombres
que quieran mariscar.

Es para ti, bella Galicia,
es para ti, esta canción;
no hay para mi, bella Galicia,
en todo el mundo tierra mejor.

Tus prados y tus bosques,
tus campos siempre están:
Tan verdes y floridos,
no hay otros igual.

Tus hermosas mujeres
nos hacen despertar
con sus dulces sonrisas,
las ansias de amar.

Es para ti, bella Galicia,
es para ti, esta canción;
no hay para mi, bella Galicia,
en todo el mundo tierra mejor.
......------......